پیام رسان های ایرانی و شبکه های اجتماعی ملی چرا موفق به جلب اعتماد عمومی نشده اند؟
چرا برخلاف انبوه پلت فرم های موفق ایرانی پیام رسان های ایرانی موفق به جذب اعتماد عمومی نمی شوند؟
شرکت های فناوری اطلاعات در سال های گذشته با هدف توسعه اقتصاد دیجیتال تلاش های فراونی را به انجام رساندند. تلاش هایی که در نهایت منجر به توسعه پلت فرم های مختلف با موضوعات متفاوت شد. برخی از این پلت فرم ها نیز با جدب سرمایه های کلانی توانستند بخش های مهمی از بازار را پوشش دهند.
پیام رسان های ایرانی و شبکه های اجتماعی بومی سال هاست با مشکل جذب اعتماد مواجه شده اند. موضوعات مختلف همانند حمل و نقل، مسیریابی ، فین تک ، گردشگری ، رزروینگ ، VOD و موارد مشابه دیگر شاهد موفقیت های پلت فرم های بومی بودند. در این بین متاسفانه پیام رسان ها و شبکه های اجتماعی بومی از این قافله بزرگ جا ماندند. پلت فرم های که با وجود جذب سرمایه های دولتی و فیلترینگ و حذف رقبا در بازه های زمانی مختلف نتوانستند به جذب بازار بپردازند.
اما مشکل چیست و چرا با وجود حمایت های مختلف از نهادهای گوناگون موفقیت چشمگیری به دست نیاورند.
اگر مشکل اعتماد عمومی می باشد چرا مردم از سایر پلت فرم ها استقبال کردند و از خدمات آن بهره بردند ؟
ما شاهد پلت فرم هایی هستیم که با وجود رقبای خارجی توانستند به جذب مخاطب در مضوعات مختلف بپردازند. پس چرا این اتفاق برای پیام رسان ها و شبکه های اجتماعی رخ نداد.
از شروع فیلترینگ تلگرام عملیات تخریب گسترده ای با هدف بی اعتماد کردن مردم به پلت فرم های مشابه داخلی رخ داد. عملیاتی که توانست تا حدود زیادی با موفقیت همراه شود. اما چرا این عملیات گسترده رخ داد ؟
باید گفت هر پلت فرمی قبل از شروع سرمایه گذاری های کلان به دنبال جلب و جذب مخاطب از طریق اعتماد سازی می رود.
این اعتماد سازی در پلت فرم های مختلف با مضوعات گوناگون حاصل شده است اما در حوزه پیام رسان نتیجه معکوس داد.
دلیل این عدم اعتماد نسبت به پیام رسانی بومی چیست؟
به نظر می رسد عدم اعتماد را باید در بخش های دیگر جستجو کرد. در لایه های زیرین سیاستگذاری شاید بتوان ردپایی از این حجم بی اعتمادی پیدا کرد.
متاسفانه صدای بخشی از جامعه و گروه های سیاسی در طول سال های گذشته از رسانه ملی حذف شد. در این فرآیند بخش های حذف شده به دنبال ایجاد یک زیست اجتماعی مجازی به دور از سیاست های حاکمیت می باشند.
زیستگاهی اجتماعی و مجازی که براساس آن بتوانند خارج از قوانین حاکمیت به ابراز عقیده بپردازند.
در این شرایط قطعا این بخش ها با هراسی مضاعف روبرو خواهند شد. گروه های سیاسی و بخش هایی از مردم به هیچ عنوان حاضر به از دست دادن تنها رسانه اجتماعی خود نخواهند بود.
ترس از تصویب قوانینی که ممکن است در آینده باعث بروز مشکل در نحوه مدیریت پلت فرم های بومی شود یک موضوع مهم است.همین ترس باعث مبارزه علیه پلت فرمهای بومی خواهد شد.
پس همه سعی و تلاش این گروه ها بی اعتماد سازی و تبلیغ منفی علیه این پلت فرم های خواهد شد.
سایر مطالب این نویسنده
توسعه صادرات اصفهان با محوریت خرده فروشی فرامرزی
دولت الکترونیک در ایران ، سندرم سامانه ها و دردهای پنهان دیگر
فرهنگ سازمانی و استقرار هوش تجاری در سازمان ها
دولت الکترونیک و مشکلات پیش رو
مشکلات تجارت الکترونیک در ایران
اما چاره کار چیست ؟
اگر بپیذیریم توسعه یک پلت فرم قبل از توسعه از طریق سرمایه گذاری به توسعه از طریق اعتماد سازی نیاز دارد. و در عین حال بپذیریم توسعه یک پلت فرم در حوزه پیام رسان و شبکه اجتماعی صد چندان نیاز به افزایش اعتماد عمومی دارد. پس باید اقدامات مهی در حوزه اعتماد سازی به معنای واقعی انجام داد.
اعتماد سازی نیز ابتدا باید از طریق حاکمیت آغاز شود. مردم باید مطمئن باشند صدایشان شنیده می شود. پس در این راستا رسانه ملی باید صدای مردم و همه احزاب و گروه های سیاسی باشد. این یک شروعی است برای جلب اعتماد عموم مردم. اگر رسانه ملی صدای مردم و رسانه مرجع مردم شد ، خواه ناخواه اقبال عمومی از سایر رسانه ها برداشته خواهد شد.
مقاومت مردمی در حفظ پلت فرم های خارجی برداشته می شود و نهایتا مردم ساده تر از گذشته به پلت فرم های داخلی مهاجرت خواهند کرد.
پس تا دیر نشده است باید از هم اکنون شروع کرد. ایجاد اعتماد عمومی برای پلت فرم های داخلی در بخش پیام رسان و شبکه های اجتماعی راه کارش مهندسی اجتماعی می باشد نه مهندس کامپیوتر و فناوری اطلاعات.
پیام رسان های معروف ایرانی
شما هم می توانید تجربه کاربری خود را از پیام رسان های ایرانی در قسمت نظرات برای ما منعکس کنید
اخبار ارتباطات و فناوری اطلاعات
نویسنده
مهدی گمرکی
کارشناس ارشد تجارت الکترونیک
مشاور بازاریابی و دیجیتال مارکتینگ
About The Author
