به گزارش خبر آی‌سی‌تی از ایتنا و به نقل از ایندیپندنت، این پوست به گونه‌ای طراحی شده که با گرم شدن محیط، هر دو پلیمر آن نرم و به نوعی شبیه سیال می‌شوند و بالعکس، با سرد شدن هوا سفت و محکم می­‌شوند.

حتی اگر دمای محیط به ۷۰ درجه سانتی‌گراد برسد، فرایند بهبود و تنظیم خودکار پوست ظرف ۲۴ ساعت انجام می‌شود.

بنا به گفته این تیم، این پوست می تواند در آینده به ساخت «ربات‌های نرم با قابلیت تنظیم مجدد» کمک کند. ربات­‌هایی که «می­‌توانند شکل خود را تغییر دهند و تغییر شکل خود را در صورت نیاز احساس کنند».  ظهور این ربات‌­ها در نهایت سرنوشت جنگ­‌افزارها را به‌کل تغییر خواهد داد.

این گروه از این دستاورد جدید خود با عنوان شبیه‌ترین پوست به «پوست الکترونیکی فوق‌پیشرفته» یاد کردند. آنچه آرنولد شوارتزنگر، شخصیت اصلی مجموعه فیلم‌های «ترمیناتور» بر صورتش داشت.

کوپر و همکارانش برای طراحی و توسعه نوآوری خود از همان روش لایه‌بندی پوست انسان استفاده کردند.

دکتر سام روت، یکی از نویسندگان این مقاله، می­‌گوید: «هر لایه­‌ای از پوست ممکن است میزان متفاوتی از فشار، دما و تنش را حس کند.» این لایه‌­ها را می­‌توان طوری مهندسی کرد که تغییرات حرارتی، مکانیکی یا الکتریکی را حس کنند.

زیرساخت هر لایه از زنجیره­‌های مولکولی طولانی تشکیل می شود. این زیرساخت با پیوندهای هیدروژنی پویا و دینامیک به هم متصل شده‌­اند‌. مشابه پیوندهایی که مارپیچ دوگانه رشته­‌های دی‌­ان‌­ای را در کنار هم نگه می‌­دارند.

این ویژگی درست مثل لاتکس این قابلیت را ایجاد می­‌کند که بارها بدون پارگی کشیده شوند.

این دو ماده با دقت بسیاری طراحی شده‌­اند تا در محدوده دمایی مناسب به تنش­‌های واردشده از محیط واکنش‌­های مشابهی نشان دهند. هم در خواص ویسکوزیته [به معنای گران‌روی سیال] و هم در خواص الاستیسیته یا اصطلاحا کشسانی.

کوپر می­‌گوید: «این نکته هم وجود دارد که پوست دیر التیام می­‌یابد. مثلا خودم روز پیش انگشتم را بریدم و بعد از چهار یا پنج روز هنوز در حال بهبود است. مهم‌ترین بخش برای ما این است که این پوست مصنوعی بدون کمک یا تلاش ما، عملکرد خود را بهبود ببخشد.»

افزودن مواد مغناطیسی نیز باعث شدند که این نمونه طرح اولیه خودش، با استفاده از قطعات جداگانه، خود را مونتاژ و سرهم کند.

در زمینه ساخت پوست­‌های رباتیک چشم‌­اندازهای بلندمدتی وجود دارد. برای مثال ساخت دستگاه­‌هایی که می‌­توانند بعد از آسیب­‌های شدید خود را ترمیم کنند. برای نمونه تصور کنید دستگاهی وجود دارد که وقتی تکه‌تکه شود و قطعات آن از هم جدا شوند، بتواند به طور مستقل خودش را بازسازی کند.

او ویدیو کوتاهی از چند تکه پوست مصنوعی را نمایش داد. این پوست به صورت لایه‌لایه در آب غوطه‌ور بودند. این قطعات به صورت مغناطیسی به طرف یکدیگر کشیده می‌شوند. آنها به سمت هم می‌­آیند و در نهایت دوباره کنار هم جمع می­‌شوند.

رسانایی الکتریکی­ این بافت­‌ها پس از اینکه بهبود پیدا می­‌کنند، دوباره برمی­‌گردد. همچنین  وضعیت ترمیم آن‌ها با یک «ال‌­ای­‌دی» که بالای این مواد می باشد، مشخص می‌­شود.

گام بعدی در این مسیر این است که لایه­‌های پوست تا حد امکان نازک شوند تا بتوانند کارکردهای متفاوتی داشته باشند. نخستین نمونه از پوست مصنوعی (همین نمونه کنونی) ، بیشتر با هدف حس کردن فشار مهندسی شده است. در این پوست امکان اضافه کردن لایه‌­های دیگری هم وجود دارد.

از دیگر کاربردهای آن هم باید به پوست­‌های الکترونیکی «با حسگرهای چندگانه» و «خودترمیم‌شونده» اشاره کرد. این پوست ها برای روبا‌ت­‌ها ساخته می­‌شود. به این ترتیب ربات­‌ها در آینده دارای حس لامسه می شوند.