آن‌ها این نمونه تراشه نیمه‌رسانا را در ابعاد ۵ میلیمتر در ۵ میلیمتر و با اتصال سازه‌های الکترونیک و فوتونیک روی یک زیرلایه سیلیکون ساختند، شبیه آجرهای لگو.

دستگاه‌هایی که از شبکه‌های ۵جی استفاده می‌کنند، مانند گوشی‌های هوشمند، داده‌ها را در محدوده‌های متفاوت فرکانس رادیویی انتقال می‌دهند و دریافت می‌کنند‌. از باند پایین (زیر یک گیگاهرتز) گرفته تا باند بالا (۲۴ تا ۵۳ گیگاهرتز).

شبکه 6G که انتظار می‌رود تا دهه ۲۰۳۰ فراگیر شود

فرکانس‌های بالاتر به‌دلیل ظرفیت انرژی بیشتر طول موج‌های کوتاه‌تر، افزایش سرعت را امکان‌پذیر می‌کنند. اما احتمال تداخل بیشتر است. علتش این است که طول موج‌های کوتاه‌تر سعی می‌کنند از سطوح و اشیاء بزرگ‌تر نفوذ و عبور کنند.  علاوه بر این، دامنه سیگنال را کاهش می‌دهند.

شبکه 6G که انتظار می‌رود تا دهه ۲۰۳۰ فراگیر شود در فرکانس بالاتر عمل می‌کند، که از ۷ تا ۱۵ گیگاهرتز آغاز می‌شود.

با این حال، بالاترین باندهای 6G برای کاربردهای صنعتی باید بیش از ۱۰۰ گیگاهرتز باشد و احتمالا حتی به ۱۰۰۰ گیگاهرتز برسد و از لحاظ نظری، سرعتش می‌تواند به حداکثر ۱۰۰۰ گیگابایت در ثانیه برسد.

این یعنی باید تراشه‌های مخابراتی با پهنای باند فرکانس رادیویی بسیار بالاتر و فیلتر پیشرفته برای حذف تداخل در فرکانس‌های بالاتر ساخته شود. این جا است که مسئله ساختار تراشه مطرح می‌شود و فوتونیک در تراشه‌های نیمه‌رسانای مورد استفاده در دستگاه‌های 6G نقشی کلیدی بازی می‌کند.